Önemini günden güne yitirmeye başladı artık, bir çaresi de yok. Zamanla gerçekleri öğrenmeye maruz kalıyor insan ve hiçbiri kabul edilebilir değil. Sorun büyümekte değil, tüm kayıp giden zamanını geri alabilecekmiş gibi davranan insanların karar verici olması. Ne zaman bir kural konulsa bana reddederim ben, hiç masum öğretmenim olmadı benim. Neden sesleri hep suç işleyecek bir dehaya ait renkte insanlığın? Neden çocukları düşünme masumiyetinin dili, dini, ırkı var? Dün yaşamdan değil ölümden kıyafet giymiş bir tanrıyı ağırladım odamda; sanırım topraktan var etmemiş. Önemini günden güne yitirmeye başladı artık, bir çaresi de yok.
