Son zamanlarda peş peşe bana kendimi değersiz hissettiren olaylar yaşıyorum. Dönüp sorunu kendimde aramaktan hem iç dünyamda hem de hayatta yolumu kaybetmiş vaziyetteyim. Kendime "Tekrar ayağa kalkacaksın, kaldığın yerden devam edeceksin, kimse için değil kendin için iyileşmelisin." gibi şeyler tekrarlayıp duruyorum fakat bazen tesiri olsa da çoğu söz, zihnimdeki sisler arasında kaybolup gidiyor. Acaba insanın en büyük yargıcı kendisi mi, kendisi varken başka bir düşmana ihtiyaç duymayacak kadar kendine karşı savunmasız mı, emin olamıyorum. 


Her bir insanın bambaşka mücadeleler verdiğini, birbirinden farklı koşturmacalar içinde sürüklenip durduğunu bizzat gözlemleyebiliyorum. Her bir yüzde farklı bir endişenin, her bir bakışta farklı bir ihtiyacın varlığını sezebiliyorum. Buna rağmen herkesin ortak bir kabul görme ihtiyacına sahip olduğunu, her insanın hayatının belli bir döneminde, içimi kavuran bu hislerin aynısını deneyimlediğini düşünüyor hatta buna gönülden inanmak istiyorum. Biliyorum, çok bencil bir istek bu fakat eğer buna kendimi inandırmazsam değersizlik ve yetersizlik içinde kıvranan tek insan olduğum gerçeğini bir saniye bile kaldıramam. Tek olmadığım hayaliyle yaşamak bana iyi gelse de kimsenin tesellisine ihtiyaç duymuyorum çünkü kendimi ben bile teselli edemiyorum. Ayrıca insanların bana üzülen gözlerle bakmalarını ve bana karşı özenli davranmalarını değil içimden atamadığım bu yoğun acıyı, göğsümü gere gere yaşayacak kadar cesaretli olduğumu görmelerini tercih ederim. Ne kendini acındırmak ne ilgi arsızlığı ne de merhamet isteği... Yapmak istediğim şey hiçbirisi değil. Çaresizliğimi ve zayıflığımı çoktan kabullendiğimi herkese ilan etmek için çabalıyorum sadece çünkü yolun sonunun aydınlığa çıkmayacağını içten içe bildiğim halde koşmaya devam etmek, güneşin içimi ısıtmasını beklemek, geleceğin bilinmezlik perdesinden sıyrılıp heyecan dolu bir macera haline gelmesini ummak beni çok daha fazla yoruyor. İçimdeki derin hüznün ve öfkenin çıkardığı yangını söndüremiyorum.


Eğer yanılmıyorsam ve dünya üzerinde böylesine yorucu hislerle mücadele eden tek kişi ben değilsem o insanlara yalnız olmadıklarını haykırmak istiyorum.