Fütursuzca vurmuşum pas tutmuş kaderin kör çarkına
Kollarım neredeyse kalbim kadar ağrımaya başlamıştı
Gözümdeki yaşlardan göremiyorum kendimi
sığamamışım affina
O da ellerimde kurudu tutunacak son dalım kalmamıştı
Körelmiş duyguların hapishanesinde esirim bu gece
Ya sabahı göremez ya da kıvranır dururum her hecede
Soran olmaz ezgimi bilen olmaz seni nasıl sonlanır bu bilmece
Sahi kalsaydın yanımda yaşlanırdık beraber senelerce
