Kapılarımızı kanla işaretledik artık, pişmanlık için bile geç
Bir taş yuvarlandı yükseklerden
Bir volkan patladı, dönüşü yok
Kül olan çocukların gözyaşlarıyla yıkıldı bu şehrin duvarları
Bir vedada teselli bulabilmek anlamsız
Ben bugün bir dostumu yitirdim;
Derdim bu kadar yalın, bu kadar keskin.
Bu acıyı güzelleyip sahiplenmem anlamsız,
İrin dolu pamuklarda sarmalanmam anlamsız
Artık bu dünyada anlayacak hiç kimse yok beni
Kendim dahil hiç kimse
Kendim artık her kimse
