Bir kez daha hayata yenildim. Bu sefer fazlasıyla ümitliydim hayatımda bir şeyleri yoluna koyabileceğimden. Yolun sonundaki ışığı yakalayabildiğimi düşünürdüm fakat işler beklediğim gibi gitmedi.

Bir gün önce karanlık sonundaki ışığa ulaştığımı zannederken yerimde saydığımın gerçeği yüzüme tokat gibi çarptı. Gördüğüm ışığı sorarsanız hayalden ibaretmiş.

Kurulan nice hayaller gibi o da kayboldu tekrardan, kendimi kapkaranlık fuzuli bir karanlığın içinde buluyorum.

Önceden bu karanlık yoldan çıkmak isteyen içimdeki sabırsız kız artık yılmış halde. Önceden korkusuzca ellerini uzatan kızın, ellerini uzatmaya artık mecali kalmadı.

Etraf, gömüldüğünüz karanlıktan çıkaracaklarına söz verip daha sonra bahaneler arkasına sığınarak sizi altüst eden insanlarla doldu.

Artık gard almam gerektiğinin farkına vardım. Karanlık yoldan çıkmak yerine kendimi oraya hapsetmenin mantıklı olduğunun kararına vardım. Biliyorum ki oradan çıktığım an, hayatıma tekrardan beni karanlıklara gömebilecek insanlar girecek.

Ellerimi uzatmam yerine gard almam gerektiğini öğrettiğiniz için size minnettarım.