Celâl Sılay - Pencere

Genelde tasrîhe mecal olmayacağını ve hatta bazen tasrîhe gerek bile duyulmayacağını çok iyi tasrîh etmişsiniz...

Söylediklerinizle hemfikirim. ✨
Genelde, tasrîhe mecâl olmaz. Hattâ bazen tasrîhe gerek bile duyulmaz...

Ya kelimeler, nar taneli desenli domino taşı gibiyse? 😉 Bir dokununca işitilecek âhların hesabı yapılamazdı artık. Fakat kelimelerle var olan bir insan için bu elbette geçerli değildir! Çok uzun anlatmak gerekir ama Nâ'ilî'nin yöntemini denemek lazım: "Tasrîhe mecâl olmadı îmâ ile geçdik."

Zannımca da sezdirilmeye çalışılan şey, sevgidir.
Fakat evet, şâirin ya da şiirin sezdirmeye çalıştığı şeyi kesin olarak bilemiyoruz. Biz, okuyucular, zihnimizdekilerle ya da rûhumuzun hissettikleriyle tamâmlamaya çalışıyoruz bazı şeyleri.
Kelimeler, domino taşı gibidir...
Bir dokununca bin âh işitebiliyor insân. 😊

Evet, ilk mısradaki kelimeler, bu cümleyi hatırlatan bir intiba uyandırıyor. Acaba şairin daha doğrusu şiirin, -çünkü şairlerin kastettiği ile şiirin kastettiği birbirini tutmayabilir- sezdirmeye çalıştığı şey, sevgi midir? Bir kitaptan pencere açılacak ve orada papatyaların papatyalar için açıldığı görülecek. Yani papatyayı hayata bağlayan, onun hastalanıp solmasına engel olan bir gaye var. O hâlde bitkiler âleminin yaradılış icabı mücerret bir sistemi olmaz mı? Eğer şiir, gerçekten sevgiyi anlatıyorsa bunun bir kitap vasıtasıyla öğrenilmesi o dönemin real hayatındaki sevgi eksikliğini gösterebilir. Nitekim Melih Cevdet, Rahatı Kaçan Ağaç şiirinde
"Ona bir kitap vereceğim
Rahatını kaçırmak için
Bir öğrenegörsün aşkı
Ağacı o vakit seyredin" der. Biraz uzun bir yazı oldu. Makale kıvamına gelmeden burada keseyim. 😊 Yazmaya başlayınca kelimeler, nar tanelerine dönebiliyor bazen.

"Acelem yok benim, biliyorsun. Bir gün sana dünyada dayanılacak tek şeyin sevgi olduğunu öğreteceğim." cümlelerini hatırlatan bir şiir...