Ilık akşam üstlerinde gelen depresiflik. Hafif rüzgarların bunalımı. İçimdeki ilhamı bulup çıkartan da o. Ne sylvia ne de virginia değil.
Yine burdayken geçmiş yaşamımda kendini elleriyle boğmuş o kadını düşünüyorum. Onun tecrübelerini, seslenişlerini duymaya çalışıyorum. Sokaktan gelen müzik engel oluyor belki biraz. Yinede onunda bundan hoşlandığını biliyorum. Ben-ler. Bir sürü. İçimde onbinlerce. Her yerden bir ses ve hikaye. Her parmağımda ayrı bir ruh yaşadığına inaniyorum bazen. İçimdeki kalabalıktan bahsediyorum. Ve bu kalabalığın Her insanda olduğuna inanıyorum. Evet bazıları farkında değil henüz yine de biliyorum duyabilirler. Belki benim gibi parmak uçlarını zımparalara sürterek. Acı vererek canlandırmaya çalışırlar.
