gözlerim hep yollardaydı

ne gözlerim o yoldan dönebildi

ne ben o yoldan gidebildim

Bir kafesteki kocaman kanatlı bir kuş gibi

umudum yitti

açılan her kapıdan ne ruhum ne ben gittim.


Üstüme gelen duvarlara çelik gibi durdum

yatağıma uzandığımda yastığımdı kolum

Ve ben uyuşukluğuna uyandım çok gece

zaman bu; geçer, durmaz dedim.

nasıl olduysa geçerken durdu.


Yüzüne baktıkların dost mu

düşman mı bilemezsin

kimilerini kimsesiz gördüm

kimini pişman

kimi ezmeye çalışır seni

sen güçlü durmaya çalışırsın

ama güçlü durmak daha bir güç

ben kalabalıktım, içimde durmasını bildim

fakat ezildi kimsesi olan.


Yıllarını dört duvar arasında geçirmiş bir arkadaşa öğüt vermeye kalkıştım

bu yıl da geçer, bir dahaki yıl gelir dedim

ama gençliğin gider, dedi.

yutkundum.