Evim ocağım yandı, ciğerim yandı da anlatamadım.

Sahi bu kadar zor muydu konuşmak.

Kendi içinde erirken kimsesiz kalmak.

Hep yiter miydi insanın hayalleri.

Hep biter miydi yaşama isteği…

Bu kadar zor muydu insanları sevebilmek. İçimde açılan yarayı kapatabilmek kendi harcım bile değilken nasıl insanlardan bekleyebilirim ki? Kuş kondursalar, yollarıma çiçekler serseler, sevemem artık yaşamı.

Aldım bin kere nasibimi.