— Çıkarken kapıyı kapatır mısın?


Yıkıldım. Hiçbir cümle beni bu kadar üzmemişti. En kötü, en yaralayıcı ayrılık cümlesiydi bu.

Git, diyordu. Git ve dönme. Ve kimsenin gelmesini de istemiyorum... Hiçbirinizi istemiyorum. Seninle beraber kapılarımı kapatıyorum.

Arkamı döndüm. Herkes gitti bi' ben kaldım. Şimdi beni de kapı dışarı ediyor! Ne istiyor?


Son kez bakmak istedim ona. Ama o çoktan nasırlı elleriyle yüzünü gizlemişti. Yüzünü duvarlardan, yapraklarını açmak üzere olan bitkiden, usulca dolanan kediden saklıyordu.

Çıktım. Kapıyı kapattım.