Kendime öfkem de kalmazsa ne olurum ben diye düşünmeliydim, öfke de bir yerde insanı yaşatır çünkü. Yeni yaşıma az kala kendime öfkem bitti, ben de ölümlüydüm, ben de ne az ne fazlaydım diğerlerinden. Suçlayacak bir üst soy da içimi rahatlatmazdı bu farkındalıkla. Suçlu yoktu ama düzensiz, batıp duran, can sıkan bir gidişatla nereye kadar? Devam etmekten geriye bir anlık “delilik” kalır yaşama verilecek bir cevap olarak. O da beklesin, çıkış biletinin son kullanma tarihi yok iyi ki.
