Ama sen gerçekliğime beton döktün

Kendime varmaya her çıkışımda taşkınlığa yol açtın

Dili kemiklere bağladın ve sözcükleri anlama küs ettin

Her sığınak diye gösterdiğine hapsettin

Gözyaşımla güç besledin gördün ve yükseldin

Aylar yıllar dizdin her birini diğerine daha çok benzettin

Ayak altında, el altında savrulup durdum

Zayıftın ve ancak böyle güçlü hissedebildin



Bir güler yüzün olmadı ve ben neşe bilmedim

Korkunç bakışlardan kaçmak için

Bazen sağır olmak bazen kör olmak istedim

Varsın diye öldüm,

Yaşa diye öldürdün.