Üşüyorum bu dünyada. Duygulara sahip olmak çıplak gibi hissettiriyor. Savunmasız.

Bu çıplaklığımızdan utanır gibi saklıyoruz duygularımızı. Yalanlarla örtüyoruz bu çıplaklığımızı ve unutuyoruz karşımızdakilerin de duyguları olduklarını. Onların çıplaklığını görünce kızıyoruz niye örtmüyorsun diye. Güvenip soyunduğumuz kişi tarafından öldürülüyoruz. Bazen öleceğimizi bilerek soyunuyoruz. Öyle bir ölüyoruz ki doğamıyoruz tekrar. Ve ölünce kimse ağlamıyor arkamızdan. Belki birkaç damla göz yaşı dökecek sevdiğimiz vardır ama onlar da normalleşiyor zamanın büyülü tozu ile. Normalleşiyorlar mı? Üşümemek için kalın kıyafetler giyiyor olabilirler. Öldürene ne oluyor bilmiyorum hiç öldürmedim ama tekrar doğamayanları tanıyorum.