Şimdi, geleceğimden habersiz
İhtimallerin çizgisinde yürüyorum yaşam yolunu
Çok zahmetli çok uzun imrenmeler ve iğrenmelerle dolu
Gururum sıkıştırıyor ruhumu
Karşıma çıkabilecek tüm uçurumları terk edebilecek kadar cesartliyim
Ama uçuruma tırmanmam gerekiyorsa bunu yapamam
Kelepçelerle dolu bedenim,
ağır bi yük.
Tek çözüm:
Uçabildiğim gün özgürüm
O da öldüğüm de mümkün !
Yine de istiyorum .
Hayatımı saran sınırlarımda ömür boyu sürecek bi kurtuluş savaşında, koca bi cephe ruhum
Ve her gün kötüleşiyor durum
Bi sabah uyandığımda bu bedene egemen olabilecek miyim?
Bi masalın son satırlarını arzulamak akıl kârı olmasa gerek
Yine de burdayım
Geçmişte de burdaydım
Yarın da burda olacağım
Evet,
Herkesi ve herşeyi terk edebilirim
Gücümün terk etmeye yetmeyeceği tek şey kendisi
Kim hayat çizgisinden firar edebilir ki?
Yine de başka bi çizgiye kaçak geçebilseydim, ondan memnun olma ihtimalim neydi?
Niyetlerim diyete dönüşebilir
Herşeye rağmen "önemli değil"diyebiliyorum
Bu çok güzel ama önemsiz
Çünkü, önemliydi
Yine de geçiştirmek düşünce trafiğimi rahatlatır
Beni hayatın olağan akışına katardı
Yorulurdum ama yoğurulurdum
İyi ya da kötü şekillendim
Sonuçta yerimde saymadım
Belki bi gece uyuduğumda, içim yatağım kadar rahat olabilir
Ama şu an bundan çok uzak hissediyorum
Bu şiir kadar kargaşa doluyum
Umuda seslenmek, kendime ayrıntıları yalanlardan yapılmış düşler alemini vaad etmek gibi hissettiriyor.
Çaresizliğin garip bi merhameti var
Bi şekilde iyi hissettiriyor
Bu biraz düşündürecek ama
Ulaşamamak, Ulaşmaya çalışamamaktan daha iyi.
Evet belki anlaşılınca biraz üzecek ama, o kısımları da çok önceden geçmiştim
Üzülüp üzülmediğimi bazen algılayamıyorum
Üzülmem gereken yerlerde hep karamsarlık hakim
Bunu da anlamıyorum.
Belki de kendimi anlayamadığım için yazıyorumdur
Bunu da anlıyorum.
