Bak bir çoban
ne kocaman.
Dudakları en güzel kitabı okuyor
iki göz
kainat yummuş gözlerini onu dinliyor.
O
söylerken
bülbüller ötmeye çekiniyor,
ve diyor:
ona dokunamayan eller
biraz da bize oku ey sevgili
biraz da bize okusan...
Ağaçlar nefes üretmeyi ondan öğreniyor
gül kokuyor
o çoban
ve özlem tütüyor kumların üstünden.
Ama o çoban,
belki
izin verilir verilmez ağlamaktan kelimler ıslanıyor. -22/04/27
