Defalarca o anı düşündüm, aylarca onu yaşamayı dilemiştim... Pencere dibi, balkondaki yeşil ağacın karşısı ve hatta varlığımın vücut bulduğu her zerrede. Kalbim titremişti onu görünce; insan nefesinin yanında nasıl nefessiz kalmış gibi hissedebilirdi nefesi nefes olur iken... İnsan huzurunun yanında nasıl da gider diye korkardı huzurundan...
Nefesi nefes...
Huzuru huzurdu işte, bu kadar basit ve bu kadar imkansızdı.
Anlatmak mümkünken anlatamamaktı seni...
