Bugün yine uyandığıma utandım,
Minicik ellerin oyuncak tutmasına hasret kaldım.
Herkes sussun çocuklar konuşsun,
Dünya dursun çocuklar koşsun.
Sessizliğe gömüldü masum hayalleri,
Ne zaman tebessüm edecek, uçurtma tutacak elleri.
Haykırışları susturdu tüm sesleri,
Bugün yine yaşadığıma utandım..
Minicik kalplerden masumluk taşıyor,
Onca hayallerden sadece gözyaşı akıyor.
Ağlaya ağlaya gözyaşları bitiyor,
Bugün yine gülmeye utandım.
Çocuklar gülmeden nasıl hayatta kalırım.
Dünyanın çiçekleri onlar değil mi?
Onca kötülük, zülum içinde umut olan onlar degil mi?
Yaraları iyileştiren onların gülüşü değil mi?
Çiçeklerimizi kopardılar,
Boyunlarını büktüler.
Susuz bırakıp, soldurdular,
Renklerini aldılar...
Bilmezler gelecek felaketi,
Onların dili olalım.
Anlatamadılar hayallerini,
Hayallerinin dili olalım,
Gülüşlerine dokunalım.
Bitsin bu zulüm,
Dinsin bu gözyaşı.
Bedenleriyle birlikte kalpleride üşüyor.
Kalplerine sarılalım.
Ben bugün yine uyumaya utandım...
