O aslında suçlu değildi, yolunu kaybetmiş bir çocuktu. Her çocuk gibi dokunmayı, görmeyi, sevmeyi istiyordu ama geçmişin getirdiği acı ile sevmek nedir, bilmiyordu. Kendine göre derecelendirmişti.
Ona göre sevmenin karşısındaki kişinin canını yakacak kadar kuvvetli olması gerekiyordu. Geri kalanı ise ona göre yalandı. Hiçbir çocuk doğarken ölmeyi düşünmemiştir; o düşünüyordu. Çok uç noktadaydı ve birinin onu arkadan itmesini bekliyordu. Başarmak istiyordu. Dünyadaki tüm hisleri iliklerine kadar tatmak istiyordu. Doğmayı, yaşamayı, nefes almayı, ölmeyi, öldürmeyi... Kimse onu etkileyemezdi. Şimdi koca bir adam, koca bir ömür...
Ömrüm, ömrünün sonuna kadardı. Bana hesapladığı ömür buraya kadardı. Bunun için seni suçlamıyorum koca adam. İçinde büyüttüğün öksüz çocuk bize bunları yaşattı. O çocuğu besleyip büyüttüğüm için pişman mısın, desen; asla, asla değilim. Aksine iyi ki o içindeki bir yanı eksik çocuğu büyüttük. Şimdi sana ve o çocuğa veda vakti.
Deren
2021-06-06T21:34:27+03:00İnsan doğar. On - on beş yıl sonra dünyanın nasıl bir tezgah olduğunu ve doğumla ölüm arasına nasıl hapsedildiğini fark eder. Bu aslında bir histir, bilgi değil. Ve ilk tepkisini verir. Avazı çıktığı kadar bağırarak. Bu çığlık, bir kalabalığın içinde cüzdanını çaldırdığını fark eden kişinin çaresiz haykırışına benzer. Önce, aşağılayan ve umursamaz bakışlar atan kalabalık, sonra da aşırı gürültüye dayanamayıp, içlerinden birini, bağırıp çağıranla konuşmaya gönderir. O da gidip “Biz de çaldırdık cüzdanı, ne var? Senin gibi kıçımızı yırtıyor muyuz?” der. Böylesi bilimsel bir müdahale için, genelde diplomalı olanlar tercih edilir. Kalabalığın kayıtsızlığı karşısında yavaş yavaş sesi kesilen yaygaracı, gerçeği kabullenir ve çevresindeki boşluğu insanlarla doldurur. Buna, büyüme denir. Yetişkin olma. Tam olarak, yetişkin uysallığı. Yapay bir haldir. Tasarlanmıştır. İşlevselliği üzerinde hesaplar yapılıp öyle biçimlendirilmiştir. Yetişkin uysallığının temeli, toplumun varlığını sürdürebilmesi için toplumdaki her bireyin bir boka yaraması gerektiği inancında yatar. Ve en önemlisi, yetişkin uysallığı, tamamen ölçüsüz bir dünyada, milimetrik biçimde ölçülüdür. Yaş ağacın eğilip kendi köküne oral seks yapmasından ibarettir. Oysa on dört yaşındaki bir çocuğun, ergen öfkesi olarak nitelenerek küçük görülen aşırı davranışları, doğal olandır. Gözlerindeki doğum çapakları dökülmüş ve dünya üzerinde dönen bütün dolapların sırtına yüklenmiş olduğunu anlamıştır. Kendini odasına kilitleyip dışarıyı dışarıya hapsetmeye çalışır. Ya da bütün kapıları ve duvarları avazı çıktığı kadar bağırarak yıkmaya. Tepkileri, insanın ateş saçan bir ejderhayla karşılaşınca vereceği türdendir. Dolayısıyla bu tepkinin, hayatta kalındığı sürece, yani ejderha yok olup gitmediği sürece devam etmesi gerekir. Ancak tabii ki, böylesi bir hayat boyu ergenler güruhu toplum yapısını sikip atacağından, yetişkin uysallığına geçiş, insanlığın bir gereği olarak algılanır. Toplumsal bir farz. Ama bazılarının kafası kalındır ve onlar son nefeslerine kadar bağırmaya devam eder. Çünkü hayat aşırı bir süreçtir, çünkü dünya aşırı bir yerdir ve ikisinin de hak ettiği, suratlarının ortasına inen aşırı şiddetli yumruklardır. Bu yüzden, ergen isyanı, bir insanı öldürmek için onu altmış kez bıçaklamaktır. Çünkü gözlerini dünyaya ancak on dört yaşlarında açabilen biri, her insanın, ağzı tüten en az altmış ejderha tarafından kuşatılmış olduğunu anlayandır. Sonuç olarak, insanlığın ergenlik hali, bütün aptallığına rağmen, hayatı boyunca, özgür bir yaratığa en çok benzediği dönemdir...
Az| Hakan Günday