CUMA
Vicdanımın sesi tüm sessizliğe rağmen avazı çıktığı kadar bağırıyordu,
Kalbimi kapatamadım bu sese,
Akıttığım her bir damla gözyaşı için af diledim her şeyin sahibinden,
Ne demişti Yunus: ‘Gönül Çalabın tahtı,Çalab gönüle baktı
İki cihan bedbahtı kim gönül yıkar ise…’
Bir serçe gibi titredi kalbim,
Yıktığı gönülleri düşündü,
Gözlerim de sessiz kalamadı,
Kendisinden birkaç damla yaş düşürdü,
Ellerim açıldı semaya;
Geceye sessiz bir feryat düşürdü…
