Çürümeyelim.

Yüreğimden sancılar,

Gözlerimden kanlar eksik olmadı.

Aldığım nefeste boğuldum.

Yardım eli için haykıran insanların ahı yakıyor göğüs kafesimi,

İsyanlar beynimi rahat bırakmıyor,

Sokakta rahat yürüyemeyen, strese giren her kadının acısı içimden taşıyor,

Hapsolan gücüme bir çare bulamıyorum,

Yazmak yetmiyor, çığlıklarımız yerini bulmuyor.

Protestoların ortasında ölüyoruz,

Seni koruyacağız, yakarız bu şehri diyenlerin yanında tekrar tekrar vuruluyoruz.

Kimse değiştirmedi bu düzeni, kimse duymuyor.

Umutları soluyor insanların, herkes çaresiz herkes aldığı nefesten utanıyor.

Bin ah bir cihanı vurmadı hâlâ neden!

Ölüm için sıra mi beklemeli her kadın?

Ne zaman göreceksiniz bizi?

Tekrar tekrar ölünce, hepimiz yok olmaya yüz tutunca mı değişecek düzen.

Çürüyoruz bu çukurda.

İçimizdeki yaşam hevesleri, katillerin bıçaklarında ki kanlara bulanıyor, dikenler batıyor her iç çekimine.

Katloluyoruz ama inatla gelmiyor bahar!

Ya bana elini uzat, ya yakalım bu şehri.

Biz artık çok yorulduk.

Kadın, çocuk hayvan olmanın bedeli her gün ölmek,

Her nefeste tekrar tekrar katledilmek olmamalıydı.

Çürümeyelim hadi, bana elini uzat...

Yoksa yansın bu şehir, çünkü ben öldüm.

Çocuk öldü. Hayvan öldü.

Çünkü biz tükendik, duymadı kimse.

Katledildik.

Katlediliyoruz. 

~Fehmekar