Hayat bir çırpınışsa kanatlarım sağlam olsun isterim.

Sıcak memleketlere uçarken yara almadan ulaşan olmak isterim.

Ağlarken gülmeyi, gülerken daha çok gülebilmeyi isterim.


Neden hep iyisini istemeyelim ki? Bazı insanların hep hayalleri/istekleri baltalamasına anlam veremiyorum. Bu hayata bir kez geliyoruz ve hep iyisini, güzelini istemek bir suçmuş gibi haline şükret denilip kötü örnekler, can sıkıcı hayatlar, hüzünlü duygular anlatılır. Biz de yaparız çoğu zaman. Yara bizde değilken, sorun bizde değilken söyleriz bunları. Ağzımızdan çıkan "neyse hayırlısı olmuş", "senden daha kötü halde olanları düşün" gibi yüzlerce örnek cümle verilebilir. Burada demek istediğim inançlara ters, her zaman yetinmeyen bir insan modeli olmak değil. Neden iyiye, pozitife bu kadar kapalıyız bunu sorgulamak. Evet şükredelim orası ayrı ama neden hep kötüyü düşünerek teselli bulmak zorundayız? Hayat zaten yeterince zorken birbirimize neden negatif enerji aşılıyoruz ki. Dünyada kötü şeyler kadar güzel olanlar da var. Dilimizi alıştırıp güzelle teselli bulmak bu kadar zor olmamalı diye düşünüyorum.


Daha mutlu olmayı, daha sağlıklı olmayı, daha güzel hissetmeyi, daha çok gezmeyi, daha çok sevip sevilmeyi, daha çok yaşamayı, daha çok yaşamalarını, daha çok güneşi hissetmeyi, daha çok serinlemeyi, daha iyi işler yapabilmeyi, daha çok sarılmayı, daha çok kahkaha atmayı, daha da yazmayı istiyorum. Baltalanmayan hayaller kurmak, özgürce isteklerimi söylemek istiyorum. Ve söylüyorum da. Herkesin "en iyileri" hep daha çok olsun...