Biz nerelik insandık
Nereye yakışırdık ki
Yüzümüzde sırıtan varoşluk
Pantolon sıyrılınca güldüren çoraplar
Sahi biz nerenin insanıydık
Nerede göze batmazdık ki
Pek de konuşmazdık
Tekdüze ömrün ışığı kuru ekmek
Uzun uzun bakışır
Kargaları dinlerdik
Buraya hangi kuş yanaşır?
İt bağlasan durmaz ömürdü
Bizi bağlamışlar sıkı sıkı sarıldık
Başka şansımız yoktu
Daraldık, sığdık
Sığıştık
Neresi yakışırdı bize?
Biz olmadan nerenin derdi çekilmezdi?
Yaz gününde gölgelik gibi aranan olmayı istedik
Bir soğuk suyun devası gibi gelmek insanlara
Arzularımız hep havada kaldı
Belki şemsiyeye vurup yere düşen de hayırlıydı da
Anlamadık
İşte sorun burada
Ezbere giden günlerin ardında kaldık
Biz bizdik de Zeki Müren de bizi duyar mıydı mesela
Çıtırdan cahilliğimiz çekilmez oldu zamanla
Sahi
Biz nerelik insandık
Yaşamadık
Hayatta kaldık seninle buralarda
Süründük de, sürüntümüz de bi' güzel yakıştı asfalta
Yüzüne baktım yüzümde kum toprak vardı
Gecekondu makyajı sefilliğin alışığı hani
Hor görme beni
Ve sen
Bi' sen eksik gibiydin sokaklara
Yırtık eteğinden bacaklarını
Gördüğüm son yerdi çöplüğün başı
Sahi biz diye uzayan cümle de kimler içindi ki
Nereye otursam sığardım ben
Yalnızlıktan
Dizlerim birbirine ahretlik oldu zamanla
Malum -yalnızlıkla tanıştığım
Seninle bile ayrıldığım gün
İşte her şeyin başlangıcıydı
Gözümde büyütmenin afili kelimeleri geldi doldu cebime
Seninle
"bile"
Hani
Bir kütüğün yanakları pembe pembe olabilir mi?
Ah
Hep bu saflığımdan oldu olanlar
Barış Manço
Bunları hiç öğretmedin bana
Ben diyeyim
Sahi ben
Nerenin insanıydım?
"Kimin" yanına yakışırdım?
Bir gün diz dize oturup bakmadık ki aynaya
Ah
Ben seni hep tek hayal ettim
Hayalimde bile varamadım çöplüğün oraya
Gel yalnızlık dolan boynuma, yalnızlığım var diyeyim
Haykırayım damda
Gökhan'ın oğlu
Kafasındaki tahtaları bir bir
Kırdı attı aşağıya
Yalnızlık -niye?
Neden bir bana yanaştın?
İnan yan yana olup da
Yalnız olduğum çok kişi vardı.
Şimdi, bir sen koynumda.
Ah, bu ben
Kafamdaki tahtaları kırdım kırdım
Bir bir attım aşağıya.