Bazı insanlar umutsuz vakadır. Ne yaparlarlarsa yapsınlar ruhları kurtulamaz. En büyük düşmanı kendileridir. Her düzlüğe çıktıklarında tekrar ve tekrar o kuyuya düşerler. O kadar dibe düşerler ki kimse göremez ve duyamaz onları.. Her rutinlerinin arkasında bir savaş vardır. Her gülümsemenin ardında bir nefes alma çabası. Aslında sadece dans etmek isterler olabildiğince özgür olabildiğince dürtüsel figürlerle. Anlaşılmayı her şeyden çok isteseler de bunun imkansız olduğunu bilirler. Çünkü kendileri bile çözemez hasarlı ruhlarını. Bu anlaşılma açlığından olsa gerek bazen temas eden tek bir bakış bile içlerindeki hangi düğüme dokunur hangi kopmalara sebep olur bilinmez. Ait olmak isterler tüm benlikleriyle ama huzursuz ruhları izin vermez buna. Olabildiğince hızlı koşup kaçmak çok cazip gelir bu anlarda . Ta ki neden ve kimden kaçtıklarını unutana kadar..
