Öncelikle bu yazı diziyle alakalı bilgiler içerebilir diziyi izlemeyi istiyorsanız okumaya devam etmeyin.
Judy karakterinde bir parçamı gördüm. Hayatına giren insanlar ne kadar korkunç olsalar da onları kafasında olumlu bir figüre dönüştürüyor ve sonsuza kadar öyle kaldıklarına da emin oluyor. Nihayetinde herkesin bir zamanlar çocuk olduğunu hatırlıyor sanırım. Hayatta bazen istediklerimizin olmamasında sorun olmadığını düşünüyoruz ikimiz de. Bu sağlığımız hakkında istemediğimiz bir haber almak bile olabilir. Gerçekten bu dünyada çoğu insan yarım bırakılıyor. Eski anket defterime baktığımda hatırladığım, arkadaşlarımla ilgili üzüldüğüm tek konu her zaman ya anneleri ya babaları tarafından sadece maddi hırslarla büyütülmüş olmalarını hissetmiş olmam. Hep etrafımda haksızlığa karşı anlam veremediğim bir yüz ifadesiyle durdum. İlk hatırladığım birinci sınıfta bir arkadaşımın isminin harflerinin yerini değiştirip onunla alay edip ağlatmalarına verdiğim tepkiydi. Kaşlarımı kaldırıp "Ama neden?" der gibi bir bakışım vardı. Galiba o günden itibaren popüler olan her şeyden uzak durdum. Kendimi bu ezberlenmiş duyguları yaşayarak topluma uyum sağlayan insanların arasında bulmaktansa yalnız kalmayı ya da sağlam birkaç dostum olmasını tercih ettim. Evet bu yorucu ama yol beni nereye götürürse götürsün sorun değil. Herkesin benimsediğini bildiğim hiçbir sahte kavrama hayatımda yer yok.
