Duruldum

Kanım deli akmıyor artık

Merdivenleri yavaşça çıkıyorum

Kuş cıvıltıları rahatlatmıyor

İstanbul eskisi kadar güzel değil gibi

Sigaranın bile tadı yok, bıraktım

Güzel günleri hatırlayamaz oldum

Bulutlar hiçbir şeye benzemiyor

Hep oturduğum o banka uğramaz oldum

Güvenli yerlerime nasıl gidilir unuttum

Eskiden gökyüzüne bakardım

Artık kafamı yerden kaldıramıyorum

Yıldızları seyretmek aklıma bile gelmiyor

Kadere kızmayı bıraktım

Sanki hiçbir işim kalmamış gibi kendimle

Neredeyse hiç kalmadı tek başıma gezmelerim

Değilim eskisi gibi

Ne gereklilik bu değişmeler

Nasıl olur da azalır İstanbul'un güzelliği

Gökyüzüne bakıp

kuş cıvıltılarında nasıl olur da bulamam huzuru

Merak etmiyor değilim ama

Bıraktım aramayı,

istemeyi, sevmeyi, gülmeyi...

Yaşamın gerekliliklerine,

bana yarayan her şeye düşman oldum

Bir de böyle deniyorum yaşamayı

Kim bilir belki yaşarım çokça

Umalım da farkına varayım doğrusunu bulunca