Duruldum
Kanım deli akmıyor artık
Merdivenleri yavaşça çıkıyorum
Kuş cıvıltıları rahatlatmıyor
İstanbul eskisi kadar güzel değil gibi
Sigaranın bile tadı yok, bıraktım
Güzel günleri hatırlayamaz oldum
Bulutlar hiçbir şeye benzemiyor
Hep oturduğum o banka uğramaz oldum
Güvenli yerlerime nasıl gidilir unuttum
Eskiden gökyüzüne bakardım
Artık kafamı yerden kaldıramıyorum
Yıldızları seyretmek aklıma bile gelmiyor
Kadere kızmayı bıraktım
Sanki hiçbir işim kalmamış gibi kendimle
Neredeyse hiç kalmadı tek başıma gezmelerim
Değilim eskisi gibi
Ne gereklilik bu değişmeler
Nasıl olur da azalır İstanbul'un güzelliği
Gökyüzüne bakıp
kuş cıvıltılarında nasıl olur da bulamam huzuru
Merak etmiyor değilim ama
Bıraktım aramayı,
istemeyi, sevmeyi, gülmeyi...
Yaşamın gerekliliklerine,
bana yarayan her şeye düşman oldum
Bir de böyle deniyorum yaşamayı
Kim bilir belki yaşarım çokça
Umalım da farkına varayım doğrusunu bulunca
