bugün gitmek istediğim yolun sonunun çıkmaz sokak olduğunu görüp geri dönecek halim kalmayınca, kaldırıma çöküp hayatımın sonlanmasını bekliyormuşum gibi hissediyorum. geçmişi hatırlatan ne varsa kaçtığım, önceden dinlediğim şarkıları bile dinlemediğim sırf bu yüzden sürekli musiki dinlemem bu yüzden işte. ya da farklı şarkılar işte. şiir yazmaktan sıkılıp, uzun uzun içimi dökmeye odaklandığım anlar da bu yüzden. ne bileyim ya, eski zamanlarda yaşamak isterdim. o dönemde edebiyat öğretmeni olsaydım, diğer öğretmen arkadaşlarımla veya edebiyatla ilgilenenlerle dergi çıkarsaydık... güzel hayaller ama işte yapacak bir şey kalmıyor. günümüzde hiçbir şeyin değeri kalmadı gerçekten. odamda yatağımda uzanıp kitap okumanın zevkini hiçbir şeyde bulamıyorum. farklı dünyaları görmek, eski hayatları anlayabilmek, biraz musiki, biraz kahve. garip ya her şey.
