Diyorlar ki bana delisin
Şayet yüzüme esen meltem
değilse nefesin
Kapanmışsa kıblem olan gözlerin
Ya dünyanın yerli yerinde duruyor olması bir mucize
Ya da delirmiş olmalılar sevgilim.
Bazen de hak vermiyor değilim onlara
Sen gittiğinde aklım da gitmiş olmalı ki
Dört döndüğüm yanı başında
Başımı döndürenin dünya olduğuna
Aldanıyorum.
Aldanıyor ve kanıyorum.
Ne büyük aldatıcı şu dünya
Beni seveceğini söyleyen kuşları var hâlâ
Bir bilseydin toprak ne de güzel kokmuş teninle
Uzanası geliyor insanın boylu boyunca
Yanına,
Oysa her şeyi bırakıp yanına yatsaydım
Toprakta sarmalar mıydı beni, seni benden sakındığı gibi?
Merak ediyorum.
Ellerimdeki çiziklere gömülmüş tellerin
Vapurlarda savrulup
Boğazı karıştıran saçların diyorum... Neredeler?
Avucuma aldığım bu toprağa mı dağıldı,
Yoksa
Üzerinde açmış her çiçekte mi ipek saçların?
Eğer öyleyse onlarsız
Bayrağını kaybetmiş bir ülkeden farksız değilim
Sen gittikten sonra,
İnan,
Aynaya bakası gelmiyor insanın,
Belki gözlerim kusurludur
Belki de aynalar
Yoksa neden göremez oldum ardımda hiçbir vakit seni?
Yine de duymak istediğim tek şey
Kıblemi neden kaybettiğim değil
Bir fizikçinin seni göremeyişimi nasıl açıklayacağı olurdu
Şimdi çıksaydı bir gece vakti
Kurşunun teki yuvasından
Bedenimden alsaydı tüm sıcaklığımı
Kendine katsaydı,
Bir kahpe kurşun deseydi ki bana
Ona götürüyorum seni
Hiç böylesine mesut olmamış
Olurdum.
Çünkü ben seni görmek uğruna
Ölümü ne de güzel sevmişim.
