yazık;

        nasıl da alışmışız

           ölümü düşünerek -yaşamaya-

üstelik henüz genceciğiz,

     ciğerlerimiz su;

ellerimiz buluttan hafif

ve nefesimiz kuvvetli

                                  fakat o direnç

                                  o umut

-omuzlarımızda ardıç kuşları-

                                  terk etmiş bizi.

kaçırmışız güneşin doğuşunu

henüz bitmiş

imece sofrasında ekmek.

              mağlubuz

-gönüllü mağlubuz-

adımız ve yüzümüz eski bir şeyler,

öylesine gördüğümüz bir yıldız.

oysa diyorduk:

her şey mümkün

yâr göğsünde uyanmak bile.

                               ey tanrı

                               içimde ölüp dirilen doğa

                           ve hep sevdiğim:

                               nasıl olacak ben ölünce

                               kim bahsedecek sizden

                               böyle acemi,

                               böyle çıkarsız,

                               böyle umutlu.

                           ve hep sevdiğim:

                                her şey ayrı

                                her gün sana yenilmek

                                her gün seni düşlemek

                                geri kalan her şey ayrı

                                senin gülüşünden yansır

                                umutla yaşamak.