Yine bir gün, yürümek yolunda. Yapacak onca şey varken niye hâlâ boş durduğumuzu, mecalimizin olmadığını bilemiyorum. Bazen yapası gelmiyor ya insanın hiçbir şeyi, buna diyecek yok. Alıp bir pencerenin arkasından insanları izleyesi tutuyor. Sana da olmuyor mu? Bu boşluğu tutmuş yazmakla doldurmaya gayret ediyorum.
Uzaklar kadar yakın bir şey yok değil mi? Bayağı yakın. Her köşesini kubbeler doldurmuş bir şehirde olsa olsa kendinden uzak kalır insan yoksa nasıl O'ndan uzaklaşıyor?.. al bir bilmece daha.
Biz güzel güzel öğretmenler olacağız? dimi? Güzel güzel insanlar yetiştireceğiz...
Şimdi şu ahşap sandalyeden müsaade alıp tebessüm ede ede şu uzunca koridorda dersime gideceğim. İnsanın kendini öğrenmesi dersi...
