"ben tanrının yalnız adamıyım"
İliklerime kadar hissediyorum, saçmalık! Neden bu kadar bağımlıyız insanlara? Niçin bırak üzüntümü paylaşacak birimin olmasını mutluluğmu dahi paylaşabilecğim kimsemin olmaması beni bu kadar boşluğa atıyor? Sabah kalktın sonra "_bak yaşıyorum, bugün de!" Derdin başlarda, şimdi: "_bugün de ölmedim"e evrilir cümle. En son ne dersin orasını Allah bilir.
Sonra bazen birileri olur, sohbet etmek isterler sende edersin, konuşursun da! ama arkandan lanet, pis bir el uzanır seni antartikanın ortasına atıp gider sonra ne mi olur? _" hey beni dinliyor musun?dalıp gittin" ve tadaa muhabetin oldu mu çöp.
Zaten yoksun ki orada artık sen.
Yani iş manevi yalnızlıktan oldu mu fiziki, öyle bir güzel oldu ki.
E hani sen yalnız kalmak istemiyordun demezler mi, madem öyle aptal kafa niye dalıyirsun?, niye sıkılıyorsun ? Rahat dur işte.
Ve böyle günlük
