Suların mavi zamanıydı
Ben karıncalanmış bir sesle gelmiştim
Gövdem utangaç bir çocuktu
Kumlar gökyüzü gibi gülümsüyordu
Sen aklını sevgiye inandırmaya çalışıyordun
Gövden ikircimler içindeydi
Kendini gözlerine bıraksan iyileşecektin
İçindeki yara bile güzelleşecekti
Evler, zakkumlar, dağlar
Gün boyu emdiği güneşle
Sabaha kadar ışıyacaktı
Ben kendimi sevecektim, güvenecektim
Elini değdiğin her şey
Sesinin geçtiği her yer
Bir iyilik gibi huzur verecekti
Korku çıkıp gidecekti dünyamızdan
Kimse içindeki kötülüğe bakmayacaktı
İki mavi arasında, kıpkırmızı
Bir ateş topu olacaktı aşk
Düştüğü yere ömürler bağışlayan...
*
Bunun için işte, yedi gün boyunca
Denize girelim diye yalvardım sana...
*
1995