Ben mi seçtim bu yalnızlığı? Canım çok sıkılıyor, her şeyin karşısında bir başıma kalmış aslına sıkılıyorum mesela! Nefes alamamak nedendir ya da neden insan bunca kalabalığın içinde kendini yalnız hisseder? Bunlar, henüz cevabını bilmediğim sorular. Aslında belki de yüzyıllarca cevaplanamamış. Neden mi? Çünkü yalnızların çığlıklarını hiç duyan olmamış. Biri de çıkıp dememiş ki ben yalnızlığa bir çözüm buldum. Bulamamışlar. Nice amansız hastalığa derman yetirmişler de yalnızlığa derman yetirememişler. Peki korkutuyor mu yalnızlık beni? Bu tam olarak şöyle bir şey. Issız bir ormanda kaybolduk diyelim. Önümüze bir yılan çıktı, dedi ki "Ben sana yol arkadaşlığı edeyim." O yolda yürürken yılana duyduğumuz sadakati, yalnızlaştıkça yalnızlığa duyuyoruz aslında. O yalnızlık bize nefes aldırdığı sürece sevdik biz onu ve seveceğiz. Ya bir gün bizim boğazımıza yapışırsa… İşte o zaman ne olur hiç bilemeyeceğiz!
