parmaklarım,

ellerim

bütün ertesi günler, yarım şişe votka

bahar türküsü ıslığımda,

yüzümde antidepresan gülümsemesi.

kahramanlarım ölmüş,

saatim geri,

her gün aynı yalnızlığı taşıyorum cebimde

kedim dargın tüyleri dökülüyor

Ukrayna yorgun

ve

üzerime binmiş

enflasyon.


bütün dikenlerimi kuşanmışım,

adı yok, sanı hiç yok

bütün kelimelerimi saklamışım

artık sonu yok

gökyüzü olabildiğince mavi

yollar hep gri

sesini duyar gibiyim İskender’in

hafif kıyak kafası

sakin sakin sigarasını içiyor

“kriz vardı ya, hani bir o, delirmek

hacimsiz, ekinsiz, dinsiz, kitapsız, sesle ebru gibi delirmek

işte”

 

şiirimi kaybettim 

İskender beni hiç tanımadı

tanısa da sevmezdi

şiirimi kaybettim

İskender bilse kızardı

şiirimi kaybettim

yalnızca savaşları

değil.

 

yolculuklarımı 

otobüs buğularını 

uçak türbülanslarını

bütün mevsimlerimi

bıraktım arkamda

melodisini bile tutturamıyorum

en sevdiğim şarkının.

 

yıkılıyor bir bir

bütün inandıklarım

ağladıklarım

okuduklarım

yazdıklarım.

 

ağaçlara kazıyorum kendimi

canlarını yaka yaka

duvarlar biriktirdim

artık oluru yok

kendim olmanın.