Dilimdeki yaraların uykusu gelmişti.
Gözlerim karardı, yürümeye devâm ettim.
Suskunluğum, içimin boşluğundan değildi.
Yorgunluğumun dinmeyen ağrısındandı.
Bedenimi saran hüznün gölgesindeyim.
Hiç güneş vurmayan kuytulardayım.
Dokunduğum, kuş olup gidiyor uzaklara.
Sakındığım, vuruyor beni cânevimden.
Kızgın bile değilim artık; içim, vîrâne...
Bir aynaya baktığım ân, yaşlar s'üzülüyor.
Yanaklarımdan avuçlarıma, âteş gibi!
Hislerimin karanlık ve derin denizine düştüm.
Elimi sallasam bir çift gözün göremeyeceği o denize...
Melike Baran
2024-12-25T09:25:12+03:00Böyle düşünmeniz, mutlu etti beni.
Çok teşekkür ederim.
"Harâbat ehlini hor görme şâkir,
Defîneye mâlik vîrâneler var."
Ayrıca, bu sözü hatırlattınız.
Kim bilir... ✨
Hakan Akçin
2024-12-24T23:35:49+03:00İnsan şiirinizi okurken es vermek zorunda kalıyor. Bu herkesin pek de yaptığı bir şey değil tebrik ederim. Belki içinizi virâne deyu tabir ettiniz ana kim bilir Defineye mâliktir... İnşallah diyelim.