Gece olunca hüzün çöküyor ya insanın içine aslında gündüzlerinde farkı yok ama işte gece... Yaralarının her zerresini iliklerinde hissediyorsun o zaman. Hayat öyle bir şey ki mutlu olmak için attığın her adımda düşürüyor seni gecenin kör kuyularına. Ey gece, kapını üzerime kapadın bilirim ve ben bir elimde kalbim bir elimde zihnim kendimi teslim ettim sana. Dinmeyen yaralarımı sana emanet ettim. Onlara "acı" bak.
Şimdi acınacak hallerim karanlığın perdesi sanki ve bu öyle bir perde ki sökülüp atılmıyor. Son nefesime kadar siyahların içindeyim. Karanlığın derinlerinden çıkış yok. Belki bir mumla aydınlatırım çehremi ancak sorun şudur ki; o mumda bir gün söner arkadaş. Dipsiz kuyularda bul beni, gecenin kapısını açacağı yok.
