Bugün battığım derinlikte boğulmamak için elimden hiçbir şey gelmedi ama boğulmadan da devam edebildim. Bir gün birine sarılırsam batarım diye çoğu duygumu gizlemeye çalıştım. Çalıştım çünkü iyi bir oyuncu değilim, her şekilde belli ediyorum. Bu beni daha çok üzse de bir şekilde kabullendim. İnsanların üzerine dökülmemek için kimseyle dertleşmedim. Açmadım yapraklarımı, dönmedim güneşe, çoğu kez vazgeçtim. Bazen çıkamadığım o derinlikler bana tutulabilir dalım olsun dedirtti. Elim yine hava da kaldı, sarılmadı hiçbir zaman. Bekledim sadece öyle, geçmesini istedim zamanın aksine daha yavaş aktı, kesti nefesimi. Bana benim iyi olduğumu hissettirecek ana gelebilince anca artık tamam ya yaşayabiliyorum dedim. Teselli beklerken bir yerlerden aslında kendime yaptığım bir başkasının yapacağından hep daha etkili oldu.
