Ben ilklerinde insan
Doğdum sancıdan.
Utangaç bir sanrıyla
Bakislardan elbiseler diktim.
Çağlar deviren yaşımda
Suskunluğun bir dil olduğunu bilmeden
Konuştum.
Nasıl bir alışkanlıksa
Konuştukça susuyordum.
Yedim, yedirdim
Sudaki yansimamda tanıdım
Vahşetin doğradığı benim etim .
İlk değil bu
Defalarca yen-il-dim
Denizi gökyüzünde sormaktı
En büyük kabahatim.
Oysa ;
Bir ağacın yemişinde ben,
Kanatları yosun kokan kuşlarla
Kardeştim.
Güveni ilk kez
O kanatlardan düşerken seyrettim.
Soydum dunya kabuklarimi
Saçlarım kadar kivrildim içime
Eledim zamani yasanmislardan
Tenime atılan cizgilere
Gömdüm dünleri .
Ben sonlarında insan
Nihayet
Öldüm sancıdan.
