Lâ havleler,

Kesik ve hızlı nefesler,

Öfke ile bezeli yeminler,

Kamasını kendi gırtlağına dayamış, kendinden emin bir er...

Kadar kararlı beynimi kemirmeye and içmiş şu düşünceler.


Tutturmuş bir nefret türküsü durmadan onu söyler.

Nadastan yeni çıkmış bir tarlaya tohumları eken Rençber...

Gibi ekiyorum kin çiçeklerini aklımın bahçelerine.


-Bahçemde gül değil sen dikendin,

Sen dikendin, mezarıma çiçekleri-