Kendimi küçük mutluluklar ile avutuyorum
katlanabilir kılmaya çalışıyorum kendimi
başımı kuma gömmeyi acı öğretti bana
soğukta yandım
sıcakta dondum
zıtlıklarla zımparalandı kalbim
bir ben kaldım dediğim anda
bin ben ile tanıştım içimde
en büyük dostu buldum
kendimi bulmakla
yeri geldiğinde kör olmayı çok iyi bilirim
Evcilleştirdim cahilligimi
acı, öldürmeye yemin etmiş bir ordu gibi gelirken üzerime
cahilliği mi gün yüzüne çıkarttım
kör oldum derime işleyen vahşete karşı
kör oldum en karanlık sabaha
bu yüzden öfkelenmedim acı çekerken
Bu yüzden sustum.
çekildim.
Küçüldüm.
bir bankta oturdum
size seslendim
bunların hepsi palavra!
ben, ben olmaktan başka
herşey oldum.
her sabah yeni maske takınca suratıma
kim olduğumu unuttum
acı daha yanıma yanaşmamışken
3 fersah ötede bana doğru gelirken
çoktan benliğimi ele geçirmişti
O gelene kadar
takıntılıkta ustalaşmış olan aklım
en ufak problemi, çözülemeyen bir denklem haline getiren aklım,
onu gözümde dağ yapmıştı.
işte bu kadar güçsüz
bu kadar eksiğim kendimden
birşeyler yazıyorum insanlar beni anlar ve ben de kendilerini bulur diye
başkalarının anlaşılmak için yazdıkları yazılara ise
gözümü çevirip bakmıyorum bile
galiba ben de başkalarının
"başkalarıyım."
