7 Kasım 2021, 05.01
Nefes aldırmıyor bu hisler. Bu son diyorum. Son olmuyor. Bıkmadan, usanmadan bu son diyorum. Bu son bu kadar berbat hissedişin. Ne gerekiyorsa yapacaksın böyle hissetmemek için. Değişmen mi gerekiyor? Değişeceksin o zaman. Bu son diyorum. Son olmuyor. Aklıma ağlak arkadaşıma söylediğim şaka geliyor: "Doğarken ağlamamışsın sen son olmasın diye." Fark ediyorum ki doğarken ben de ağlamamışım. Son olmuyor.
Artık iğrenecek hale geldim. Tekrar düşünmem gerekecek ne böyle hissettirdi, ne bunu tetikledi diye. Sonra onları bulup onlar üstünde düşünmem gerekecek, ardından da çözmem. Bu döngü tekrar tekrar olunca bunaltıyor artık. Yeter yani, bulmak da istemiyorum çözmek de. Ben bir hata yaptım annem, insanın özünde ne kadar yalnız olduğunu birkaç saniyeliğine unuttum.
Ve ben bugün bir dua ettim anne. "Allah'ım, lütfen yalnızlık sana mahsus olsun." diye.
Ice ıce
2021-11-24T03:20:59+03:00Evet var ben eminim :) Ve hisler düşüncelerle yakından ilişkili zaten. Bir konuda değiştireceğiniz düşünceniz o konudaki hislerinizin de değişmesine yol açacak. Ve diş geçiremeyeceğimiz hiçbir şey yok ve üşeniyorsanız ayrı tabi ki ama elimizden bir şey gelmiyor denilebilecek bir konu değil bu. İyi ki de değil.
Enes
2021-11-09T19:13:37+03:00Yani "onları bulup çözmek" diye bir şey var mı pek emin değilim. Sonuçta düşünceleri biraz kendimize uygun hâle getirebilsek de hisler konusunda aynı şey geçerli olmuyor. Hisler sanki bizle dalga geçmek için hazırlanmış gibi. Mesela ne olmasını istiyorsan onun tam tersine programlanmış da seninle alay etmek için hazırda bekliyormuş gibi. Yani bana kalırsa onlara diş geçiremeyiz. O yüzden ne hissedersem hissedeyim fark etmez. Yapacak bir yok çünkü. Yani aslında varsa bile ben üşeniyorum yapmaya. Sonuçta en kötü hâliyle ne olabilir ki?