Ama benim de savaşlarım var dersen ve kılıç tutmaya kalkarsan parmaklarını kaybedersin. Sihirli bu parmaklardan akıtılan her işin gömülü olması. Onlar yerin altında ve doğmuyor güneşle. Bihaber yaşadığından beyhude korkularda kanını vadediyorsun canlılığa. Böyle böyle bir yakarış tapınağında ağlarken buluyorsun dizlerini. Bağların çözülmüş başınla ki taşınmıyor omuzda. Uyku getiriyor. Ama uyma güneşe de akar bir gece tünellerin akıttığı karanlık yol boyunca gidişler yeni yollara. Sağ kal ve uyut düşlerini, bir gecenin sonunda onlar da uyanacak. Sağ kal gözlerini yumduğun güne ve geceye. Dokun. Parmakların senin.