Kapalıydı kalbim, kırılmasından korkmayı bıraktıkça açılıyor.

Karanlıktım, sevgiyi kabul ettikçe alıyorum içime ışığı. 


Görmüyordu gözlerim fazla uzağı, o uzaktaki benmişim meğer.

Yakın, artık uzaklarda gördüklerim.

Derinlerimde sakladıklarıma değmeye başlıyor ellerim. 


“Rüyaya” değil belki ama “Rüyada” dokunabilirdim.

Uyudukça, kendime uyanabileceğimi nasıl bilebilirdim?


Adamla sevilmeyi öğrendim, kadınla sevmeyi.

Biliyorum, ikisi de bendim, o kadar da uzak değildi keşfettiklerim. 


Ben yine de berrak bir ufka baktıkça, gözlerimi boşluğa açtıkça,

Yakınımı daha net gördüğümü söyleyebilirim.