Bugün oturup düşünüyorum, 

Nerede kaçırdım hayatımın ipinin ucunu…

Aynı döngüde dönüp durduğumun farkındayım.

Değiştiremediğim şeyler beni rahatsız ediyor. 

Neyi bekliyorum? 

İnandığın yalanlar, inandırıldığın gerçeklerle çatışıyor. Görüyorsun. 

Hayatında kalmak için çaba harcayan insanlar var farkındasın. 

Hayatından çıkarman gereken insanlar var biliyorsun. 

Hayatından çıkardığında sana iyi gelecek, biliyorsun ama korktuğun ne? 

Konfor alanının bozulması mı sorun?

Salak yerine konulduğun anları çok iyi biliyorsun. 

Suratındaki o anlamlı gülüşle kendinden bile sakladın hissettiğin hayal kırıklığını, ama içinde, izi ruhunda kaldı. 

Derinlerine yerleşti. 

Sana bu kelimeleri döktürüyor yaraların. 

Yaralarına çok mu alıştın? 

Yaralarından kurtulmak mı seni korkutan? 

Yaralar senin tüm gerçeğin oldu değil mi? 

Senin kendine verdiğin zararı kimse vermedi çok iyi biliyorsun. 

Uyan! 

Sirkelen!

Kendi hayatından kayıp gidiyorsun!

Elinden kimse tutmayacak, sırtını sıvazlamayacak. 

Güçlüyüm diye kendini kandırırken bu kadar zayıf olma! 

Bu kelimeler ruhundan dökülüyor. Bardak dolmuş. 

Artık boşaltmanın tam zamanı…