Hayatın tüm karmaşasından uzak ılık bir kasım sabahı beşinde seviyorum seni. Fırtınalar köpürmeden, kalabalıklar boğulmadan dingin bir çarşaf deniz oluyor gönlüm. Yapraklar pamuk misali konuyor yere, çiğ damlası bilmem kaçıncı rüyasından henüz uyanmamış. Nefesin esiyor sadece kulaklarımda, şen kahkahan için bekliyor güneş. Bedrin ışığı seni görmeden gitmemiş, bulutlar ahenkle dizilmiş. Bir ince yağmur çiseler de sular pamuk kalbimi. Bir ayçiçeği filizlenir, seni arar gözleri. Tüm renklerim senin olsun, ışığın hepsini söndürecek. Sen bu diyara geldiğin vakit, bahar sonsuza dek sürecek.
Başka göklerde çırpınıyormuş kanatların, yüreğinin attığı yere konuşlan. Yağmurlarım seni üşütür, usul çeşmelerde soluklan. Duvarlarına resimler çizdim, sarılarımı grilerine kat, gökkuşağı utanıp katlanacak. Sonbaharım da en güzel seninle dolu ve sensiz yaşanacak.
