Bildiğim kadarı ile yazarın Türkçe'ye çevrilen Bağlar ve Şaka dışında kitabı yok. Lütfen bütün kitapları çevrilsin.
Kitaba gelecek olursak, kitap bize yeni birşey anlatmıyor. Bu kitap bir yolda olma durumunu gözler önüne seriyor. Napoli'deki evini kızına ve damadına bırakan Dedemiz Milano'ya yerleşiyor.
Kızının ricası üzerine torununa göz kulak olmak için Napoli'ye geliyor.
Sanatçı, dede, baba, kayınpeder personaları sık sık metinler arası bağlarda görüyoruz. Torunu ile arasında adı konulmaz bir bağ var. Eve ilk geldiğinde evin hizmetçisi kendisine "dede" diye hitabet edince, "bana dede demeyin lütfen, ben sizin dedeniz değilim, üstelik Mario'nun dedesi olduğunu bile hissetmiyorum" diyor. Sanatçı, eserlerinin yüzyıllar boyu kalıcı kalmasını ister. Aslına bakacak olursak Torun da dedenin gen eseridir. Dedemiz, torununu da eseri olarak görüyor. Eğer Napoli'den ayrılmasaydı kendisini ya katil ya hırsız olacağını söylüyor. Kitapta iki kırılma noktası var ilki torunu ile birlikte gittikleri kafe: Bu kafenin sahibi ile olan diyaloğu çok inciti, kafenin sahibi dedenin mesleğini öğrenince "ben de bir ara resim çiziyordum sonra bıraktım" diyor. Bu diyalog dedenin kırılma anlarından biri olarak karşımıza çıkıyor.
Dede, bir sanatçı. Aynı zamanda bir baba, eski eş, dede, kayınpeder. Eşini çok geç farkediyor, kızını çok geç farkediyor, damadına karşı da nötr. Bir metinde eğer Napoli'den çıkmasaydım katil olurdum diyor. Aslında bu bahane. Konfor alanı olan dede asla katil olamazdı. İkinci kırılma anı ise Mario olan balkon sahnesi. Balkonun diğer kısmında yani açık kısmında dede kapalı kalıyor. Dedenin annesinin yükseklik korkusu olmadığı halde o balkondan korktuğunu biliyoruz. Balkon metaforunu şöyle tasvir edebiliriz. Arada bir duvar var. 75 Yaşındaki dede, 4 Yaşında ömrü boyunca hep Napoli'de kalacak bir dede. Mario'nun bütün meziyetlerinin abartılı bir şekilde övülmesi bu yüzden. Dedeni torunu ile sohbetinde annesinin ve babasının boşanması üzerinde konuşmasında aslında kendisi ile konuşuyor. Bu kitapta torun sadece bir metafor.
Dedenin kızı ve damadı arasında ilişki daha fazla konu edilebilirdi. Toksik bir ilişkiydi. Sonu asla mutlu bitmeyecek bir ilişki. Kitabı genel hatlarıyla beğendim. İnsan hep yoldadır. Kendi ile hesaplaşma halindedir.
