Aklım başımda olduğundan beri hep ilginç şeylerle ilgilendim, artık hiçbir şey ilginç gelmiyor. Tek şey boşluk ve can sıkıntısı gibi geliyor. Zekam ve aklım giderek köreliyor, köleleşiyorum. İradem ve beynim üzerindeki kontrolümü kaybetmeye başlıyorum, düşünmek isteyince bazen üşeniyorum. Sanki içimde bir kara delik var ve giderek tüketiyor beni. “Sorgulamak özgürlüktür” diye arada bir kendimi kandırırdım ki yaşamaya devam edeyim ama artık bu bile bazen fazla geliyor. Kendimi var etme aşamasındayken yok oluşumun eşiğine gelmiş gibi hissediyorum. Ben acıyım, derdim, beni ben yapanın acı olduğunu düşünürdüm ama yıllardır iyi haber alamamak düşündüğümün aksine beni yordu, saçma yere saçma kötü haberler almak. Nedeni ise insanların salaklığı. Artık iyi hissetmek istiyorum. Derler ki insan bir kere doğmaz, doğduğundan beri sürekli kendini geliştirerek tekrar ve tekrar doğar, sanırım ben hep ölmüşüm. Bir şeylerin farkında olmak sanılanın aksine ölmek bence, çünkü sana getirdiği çaresizlik ve hüzün sadece. Mutlu olmak veya bunların çözülmesi de umurumda değil açıkçası. Keşke hiç olmasaydım, diye düşünüyorum. Ya da birden yok olsam beni tanıyanların zihninden ve benim hakkımda hiçbir iz kalmasa bence güzel olabilirdi. Cidden tüm bunların amacı ne? Yeter.