Bir gün daha batmamış onun için güneş.
Çünkü doğmayı bile becerememiş zavallı.
Ne hasta bilmiş sabahı
Ne de kırık saksıya ektiği acınası çiçek.
Güvenle adımını attığı her yol dikenden bir tele çevrilmiş,
Attığı her adım ona ayrı bir ızdırabı hediye etmiş.
Büyük bir kalabalıkla kaldırdığı sağlam başını,
Korkunç bir yalnızlıkla eğivermiş.
Kafesinden çıkarıp özgürlüğe kavuşturduğu beyaz güvercini mumla aramış,
Yalnızlıktan delirdim delireceğim korkusuyla bir mavi kaleme sarılmış,
Öfkesini damlattığı kağıtlar yanıp tutuşmuş,
Mavi mürekkebin izi her yeri delik deşik ederken
Onun gamlı yüreği biraz olsun huzur bulmuş.
Kalabalığın içinde yalnız kalmayı öğretmiş hayat.
Yeni bir patika açmış o da kendine,
Bu kez romanlarla arkadaş olmuş
Her satırın altını çizmiş 80 kere
Her defasında farklı bir alemle buluşmuş.
Bir tek kendi hayatını sevmemiş bu zavallı.
Koyu karanlığın acı saatlerine kavuşurken gözleri
Bir gün daha batmamış onun için güneş.
Çünkü doğmayı bile becerememiş zavallı.
