Döngü

Bana kalırsa erkek olmayı büyütüyorlar toplumda ama büyüttükleri halde karınca kadar emek vermiyorlar görevlerine. Üstünlük kurmak itip kakmak ve farklı olanı eleştirip dışlamaktan zevk alıyorlar. Ilk önce insan olarak etrafına ve kişinin kendisine zarar vermemesi lazım hem bedenen hem de zihnen. Iyi insana ihtiyacı var bu toplumun ama ölçek onların dediği gibi elalem ne der tanrısına ve çarpıtma geleneklere yenik düşmemeli. İyileşmeye çalışmanın utanılacak bir yanı olmadığını unutmamak lazım. Böyle hissediyorsanız doktorun haklı olup olmaması konusunda çözüm olarak kendiniz için ne seçeceğinize karar vermeniz lazım. Etrafımızdakiler tarafından anlaşılmamak sorun olabiliyor ama kendi içinizde bunları biriktirip onları haklı çıkarmamak lazım. Anlamıyorlarsa hep söylemeyin ama insani bir çözüm lazım. Sorunun çözümü genellikle bizizdir gibi hissediyorum bilmem doğru mudur. Hayatı sonlandırmak bir çözüm değil çünkü çözülmediğini hep bileceksiniz. Döngü hemen kırılmıyor demek istediğim kişinin buna inanması lazım. Defalarca deniyoruz ve bu inanma gerekliliğini denerken unutuyoruz. Umarım sizi suçlu hissettirmeyen bir yerde sahilde bir bankta oturup düşünebildiğiniz ve düşünmeden etrafı izlediğiniz anlarınız olur.

@yaserarslan Bende biri olmadığını düşünmeye başladım artık. Ruhsuz olduğumu. Aynaya baktığımda kendimi eskiden bildiğim gibi göremiyorum. Depersonalizasyon.

@guzcicegi Bu döngüye güçlü bir suçluluk hissi eşlik ediyor. Uzunca süreler kendime yalan söyledim, sorunlarımı görmezden geldim, almam gereken dersleri almadım. Yani bu benim aptallığım. Artık iyice derinleşti sorun. Bu yüzden psikiyatr ve psikolog tarafından bile yalancı, marazlı muamelesi gördüğümü hissediyorum. Onlar da beni suçluyormuş gibi. Bir şey de diyemiyorum. Hatta ailem "Neyin var ki?" bile diyebiliyor. Suçun bende olduğunu düşünüyorum ama belki de çıkmak istemiyorum. Bilmiyorum. Psikoterapiden başka bir şeyin faydası olacağını düşünmüyorum. Çok fazla kötü his. Uzunca zamandır ölmek isteyip yaşamaya tahammül ediyorum. Hayat da böyle insanlara yer açmıyor, savaşmak gerekiyor. Savaşmak istemiyorum. Gücüm, karakterim, erkekliğimle ilgili çocukluğumdan beri alaya maruz kalıyorum. Bunu yapanlara da öfkeleniyorum. Çoktan her şey olup bitmiş gibi hissettiğimden yardım almaya çalışıp kimsenin canını sıkmak istemiyorum çünkü hiçbir işe yaramıyor. Zamana bırakmanın işe yaramadığını da gördüm. Yanlış inanışlarım var ve çoktan bütün dünyamı esir almışlar belki de. Buna izin veren de benim. Bu sebeple anonim olarak arasıra yazarım buraya, birine fazlaca şikayette bulunmaktan kaçınırım. Karadelik gibiyim çünkü. Teşekkür ederim yine de.

Bunu düşünüyorum bu aralar sık sık, yani benzerdir değildir bilmiyorum döngülerimiz elbette farklıdır ama insanız. Benim sorunum da hem döngü olması hem de kendime eklediklerim ve bütün haline getirdiğim parçaların bir de yeni tanıştığım insanların silinip unutulup gidiyor olması. Acaba eklediklerimizin günlük rutinimizin anlamı da değişti mi? Değiştiği halde aynı takvimi mi kullanıyoruz yoksa değişmesi gerektiği için mi döngüde sıkışıp kalmış hissediyoruz? Kalbini yeterince canlı hissettiren bir şeylere ihtiyaç duyuyor insan bazen. Gidişatı kabullenemiyorum yeterli de ilerlediğini hissettirmiyor hayat. Sorunun benimle ilgili olduğunu anladım en sonunda. Yeni insanlarla yeni bakış açılarına ihtiyacım var. Sesinin duyulmadığını düşünüyorsan burdayız, buralardayız. Birileri hep var olacak. Kendine yüklenme ve kara bulutlarını üzerinden atmak için bir şeyler yapmaktan vazgeçme lütfen. Cevaplar elimde değil bunu biliyorsun ama dinlerim paylaşmak istersen. Bu da başlamak için önemli bir adım bana göre.

Dünya dönerken maalesef döngüler de tepemize çıkıyor. Ama her gün yeni gün. Sende biri var mı yok mu önce içine bir bak. Varsa biri her gün savaş onunla.