Karanlığın sonsuzluğa doğrudans ettiği saatlerde genc kadın, onu uykusunda bile rahat bırakmayan hisle uyandı. Gözünü aralayıp hayaller perdesinden sıyrıldı ve çokça zamandır içinde bitip tükenmeyen o hissin, kendini asla terk etmeyişiyle yeniden yüzleşti. Eskiden, zamansızlığın hüküm sürdüğü saatlerde gerçekleri anlamlandırmanın daha zor olması, ona bir şeyleri geçiştirme gücü verse de; içinde, durmaksızın her gecen gün daha çok büyüyen o his artık huzursuzluğunun en büyük nedeniydi. Kalp insana yaşam verir ve insan en sevdiğini kalbinde yaşatır. Ansızın çıkıp gelen ve çokça mutlu eden misafirler misali, kalbimizde yaşattıklarımız çok sonraları hiç tanımadığımız yabancılara dönüşür. Genç kadınıyutan huzursuzluk da buydu aslında, dönüşümün kalbine yansıyan acısı. Çoğu zaman görmezden gelmeye çalıştığı bu acının pençesinde can çekişmeye başlamıştı artık, genç kadın. Bambaşka sevdiği birinin değişiminin her anını içine işleye işleye izlemişti. Sevmek onun en büyük korkularından biriyken; zamanla o korku sarıp sarmalamıştı kadını. Hiç beklemediği bir zamanda çiçekler açmıştı kalbinde. Baharla buluşan ruhu, çok zaman sonra mutluluğu yudum yudum içmişti. Sevginin sıradanlığa vurduğu darbeyi içinde yeşeren umutlarla karşılamıştı. Her şey çok zor olacaktı aslında. Başlarken bile bu denli zor olan yolculuk, çoğu zaman tünelin sonunu göremeyeceği bir yarışa dönüşecekti belki. Her şeyin güzelleştiğini sandığı o günlerde, dönüşümün farkındalığıyla yüzleşmesi, içindeki tüm mutluluğu uçurup götürmeye yetmişti. Araya giren yıllar, yollar gözünü korkutmaya yetiyorken, elinden hiçbir şey gelmediğini anladığı dönüşüm, onu çaresizliğin kucağınaatmıştı. Her gün nedenli nedensiz bu düşünceleri kafasında tasarlamak, inkar etmek daha çok tüketiyordu ruhunu. Vazgeçmişti siyahı beyazlaştırmaya çalışmaktan. Ruhuna dokunduğunu sandığı bedende hiçbir tesir oluşturamadığını görmek, onu bu hale getirmişti. İçinde, büyüdükçe hükmedemediği hislerin farklı bir boyuta dönüşüp sevdiğine koşuşu; şimdi yerini kalbinde bir acıya bırakmıştı. Gözlerinde mutluluğu yakalayabilmek için her şeyi yapabileceği kişinin hiçbir şeyi oluşunu, ona yüklediği onca anlamın altında ezilişini hissetmesiyle; her şeye bir son verme kararı almıştı. Kolundaki saatin tıkırtısıyla zihnindeki düşüncelerden arınıp kendine geldi. Saatlerdir gözünü alamadığı karşı duvardaki cocukluk resmine iyice odaklanıp;ya bir gün cocukluğumu unuttuğum gibi onu da unutursam, dedi, kendi kendine. Sesini bile duyamadığı adamın zamana yenik düşüp zihninden silinişinin hayali bile o kadar ürkütücüydü ki; bir kez daha kalbi acıdı. İsterse onu zihninde her yere götürebileceğini, hatta onunla zihninde sonsuza kadar konuşabileceğini unutmuştu bir an. Sonra, yeniden dönüşümü hatırladı ve bir an da her şeyden vazgecti. Saatin 4'e gelişini gören gözleri yorgunluğa yenik düşüp uyumak isterken, içindeki o hissi bir nebze olsun bastırabilmiş bir şekilde uyumak için yastığına yöneldi. Dupduru güzellikleri yalanlarıyla kirleten zihnindeki gölgeden kurtulmanın vakti gelmişti artık. Yeni bir gelecek için gecenin gündüze dönüşünü beklerken uykuya daldı.