bir zamanlar dışsalı içselleştirdim ve
ödülüm huzuru dışarıda aramanın dayanılmaz sıkıntısıydı
şimdiyse reddetmenin hafif memnuniyetiyle
-hafızam yanıltma beni-
bozguncu aksiliklerden unutkanlık tahtları kurdum
tahtta oturan hiç kimse yok, her şey mükemmel
-yokluğun var edici mükemmelliği-
bizler farklı köşelerdeyiz ancak,
düşünce,
birlikte kaldırıyoruz kadehleri öldürülen günler şerefine
birlikte tekerliyoruz hep aynı tekinsiz tekerlemeyi:
“bedeni düşünceyle eriyedursun,
erirken kristalleşmeyi düşünür,
düşünmemeyi düşünürken düşünür,
düşündükçe üşütür,
düşünme dönüşüme dönüşmedikçe,
düşünmeyi düşünmez olur düşünür.”
